რატომ მინდა ვიყო პედაგოგი

 



                  ჯერ კიდევ ბავშვობიდან მინდოდა პედაგოგობა. მყავდა გამზრდელი დეიდა პედაგოგი, რომელმაც უდიდესი როლი შეასრულა ჩემი პროფესიის არჩევაში, ის იყო ჩემი პირველი მასწავლებელი და მეგობარი. დაწყებითების მასწავლებლის განცდა განსხვავდება სხვა მასწავლებლებს განცდებისაგან, რადგან ჩვენ ვითავსებთ დედის, მამის, ბებია-ბაბუის ფუნქცია ბავშვების გადმოსახედიდან. თანაც ეს ის პერიოდია, როცა ბავშვი განათლებაზე ზოგად წარმოდგენას იქმნის, პიროვნებად, ინდივიდად ყალიბდება ეს წლები განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია. უდიდესი განცდაა, როდესაც შენს გაზრდილ მოსწავლეებს აქებენ, მასწავლებლობა მხოლოდ იმად ღირს, რომ გაწეული ამაგის საფასურად უდიდეს სიყვარულს იმკი. ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს.

         სკოლა არ არის ის ადგილი სადაც ყველაფერი მუდმივად გამოგივა,.ხშირია მომენტი, როცა რაღაც არ გამოგდის. სწორედ ეს იწვევს აზარტს ჩვენს პროფესიაში და არ გაძლევს დანებების საშუალებას, პირიქით გაიძულებს მოემზადო უფრო უკეთ და სცადო კვლავ.
        მსურს ავიმაღლო სტატუსი, ვიმუშავო ჩემს პატარა მეგობრებთან, რომლებიც მასულმდგმულებენ, მმატებენ ძალასა და ენერგიას, იმისათვის, რომ ყოველი დღე და ყოველი გაკვეთილი საინტერესო და ნაყოფიერი იყოს. ჩემი კლასი და ჩემი აღსაზრდელები უსაზღვროდ მიყვარს. მასწავლებლობა ჩემთვის გახლავტ პასუხისმგებლობა, მეგობრობა ურთიერთ გაგება და თუ ვინმე მკითხავს თუ, რატომ მინდა ვიყო პედაგოგი ამაზე შემიძლია ერთი მაგალითი მოვიყვანო, ჩემი ერთ-ერთი მოსწავლე მომართავს როგორც "დე"-ს და სხვა თუ არაფერი მხოლოდ ამ დროს დაუფლებულ გრძნობას შეუძლია, რომ მიყვარდეს ჩემი პროფესია სიცოცხლის ბოლომდე.

No comments:

Post a Comment